A Ledicia Da Túa Presencia, Laura!

E parecía que hoxe era un día máis. Un día como outro calquera, de levantarse e ir traballar. Un día máis.

Pero resulta que era o último día do trimestre. Eu non quería pensar, estaba calma, tranquila...

Pero comezaron as celebracións, as músicas...

E vós non estabades alí...

E comezaron a chegar os antigos alumnos, todos feitos un sorriso, a falar coas súas profes... E vós, os meus, hoxe, non estabades alí, na miña nova escola...

E eu que quería non pensar... Que quería facerme a dura... Comecei a recordar aqueles días xuntos... Aquela última nosa chocolatada na escola, o voso benfacer, o voso entusiasmo... Comecei a ver as vosas caras, os vosos sorrisos... E, claro, a emoción loitaba por manifestarse... Mas vós non estabades alí...

E cando a melancolía xa parecía terse apoderado da miña persoa, entón apareciches ti, coa túa espigada apariencia, cada día máis preto do ceo... Apareciches ti, Laura, toda sorrisos alí a mirar para min!

E entón, sí, coa túa presencia e co teu abrazo desapareceron a nubes da tristura e contigo chegou a sol da ledicia a iluminar o meu día!