E un ano máis estamos aquí a cumprir a tradición
de participar na Ofrenda Floral á Virxe Peregrina.
A miña filla Mary Carmen que agora vive en
Sevilla debido ao seu traballo, chegou a propósito a Pontevedra, para non
faltar a esta nosa cita de tódolos anos...
Xa no venres pola tarde, despois de disfrutar
de un día ao sol na praia da Lanzada, comezamos a pasar o ferro e preparar a
roupa, os pendentes, zapatos... Só deixamos para o último momento a recollida
das flores, pois así teñen unha mellor presenza, recén cortadas.
E menos mal que o sábado presentouse con unha
mañá fresquiña que nos deixou participar sen gobios do calor, no desfile ata a Igrexa da Peregrina.
Despois de escoitar o pregón, e coa algarabía
das comparsas e agrupacións folklóricas, a comitiva iniciou a súa marcha desde a
praza de Mugartegui e pasando lugares tan bonitos como a Praza da Verdura, a
Praza da Leña, a Ferrería... Chegamos diante da Igrexa da nosa Virxe peregrina.
Alí, o sol tamén se queixo unir á ofrenda e participou connosco na subida
espectacular da carroza ao santuario.
E unha vez cumprida a nosa misión, unímonos á
alegría reinante na cidade do Lérez polo comezo da semana grande das festas.
E ti, sí, ti que estás a ler... Anímate, ven,
e participa ti tamén, non quedes fóra... Pontevedra paga a pena de ser
visitada!!!!
Pontevedra é boa vila Dá de beber a quen pasa!!!!
E xa había un tempo 
E parece que o Nadal xa anda por aí...
Sempre hai unha luz a iluminar o noso camiñar
pola vida... Esa luz pode vir do noso interior . E poida que ás veces, a nosa
luz fique sen forza, sen brillo... Mais non debemos desistir de continuar. Algo
extraordinario pode acontecer: O bico de un fillo, as palabras de unha persoa
amiga, o abrazo de un irmán, o amor de un esposo... Feitos estes marabillosos...
E velaí a nosa luz unha vez máis resplandecente e refulxente! 
Hoxe espertei ...
e xunto a ti chegar...
Todos temos ás... 
Todos parecen concordar en que cada persoa é única
e como tal tamén temos unha única maneira de amar ... 
Aínda que quen os da sabe que é un ave de paso, que é alguén
pasaxeiro e que non perdurará na súa vida... E é que ás veces somos inxustos
coas persoas que nos mostran o seu cariño día a día e preferimos alguén
momentáneo, preferimos a ilusión da novidade e consideramos aburridos aos de
sempre, aos que darían todo e farían calquera cousa por nós ...
Por iso temos que valorizar ás persoas do noso
día a día e facer que se sintan estimados e apreciados, que non teñan
sentimentos encontrados e que non queiran tamén eles escapar de arredor de
nós... 
É como a auga de un río que non
pasa dúas veces polo mesmo sitio. Entón, sería bo disfrutar o máximo posible de
cada momento. E de cada minuto vivido gardaremos o mellor para lembrar máis tarde... Ás veces
serán momentos para lembrar en compañía...Outras estando sós, en soidade,
naqueles instantes que non queremos compartir con ninguén... Apenas connosco...
O medo xa non sei del.
E neste noso camiñar que é a vida, non podemos gardar os sentimentos para nós...
E por arte da Feira Franca toda Pontevedra,
lucindo as galas propias do Medioevo, se
bota á rúa participando activamente no senfin de actividades organizadas para
este evento: recreación do transporte do viño desde o Ribeiro, en carros conducidos por arrieiros e
labregos, escoltados por un exército a
cabalo, torneos caballerescos, 
A miña filla Mary Carmen que agora vive en
Sevilla debido ao seu traballo, chegou a propósito a Pontevedra, para non
faltar a esta nosa cita de tódolos anos...
