E xa pasamos das 150.000 visitas! Dende Camelia Branca do Ar só podemos dicir: ¡Moitas Grazas!
Xa que estamos nesta vida de pasada, aproveitemos a lixeireza e a paisaxe.
Karin Raphaella Silveira
E xa pasamos das 150.000 visitas! Dende Camelia Branca do Ar só podemos dicir: ¡Moitas Grazas!
Xa que estamos nesta vida de pasada, aproveitemos a lixeireza e a paisaxe.
Karin Raphaella Silveira
Pasa, río, pasa, río,
co teu maino rebulir...
Pasa, pasa caladiño,
co teu manso rebulir,
camiño do mar salado,
camiño do mar sin fin;
e leva estas lagrimiñas,
si has de chegar por alí,
pretiño dos meus amores,
pretiño do meu vivir.
No ceo azul radiante
Algunhas nubes grises
Comezaban a aparecer.
As casas, só paredes,
Permanecían alí, en ruínas,
Devastadas polo abandono
E a dor do esquecemento.
E os que por alí pasaban, coitadiños,
No medio daquel incómodo silencio,
Semellaban convertirse
En sombras, solitarias pantasmas,
Que por alí vagarán
Arrastrando as súas cadeas
De noite e sen cesar.
Mary Carmen
Días de inverno na árida Castela...
Neva todo ao meu redor...
Na fonte a auga, que uns días antes
caía gota a gota, paseniño,
toda ela mansiña,
nunha caída que non tiña fin,
agora fica alí, pendurada,
inmóbil, inerte...
Sen comezo nin retroceso algún...
E é que na distancia todo arrefría
e, de tanto frío, custa respirar...
E con estes días de tolemia
Ata a alma se conxela...
Xa non hai risas...
O tempo non perdoa,
todo el está roto
nestes días atípicos
de penas sen fin.
Sol, achégate axiña onda min!
Mary Carmen