Homenaxe Ás Víctimas Do Descarrilamento De Tren En Santiago De Compostela

Cada noite eu chorando pensaba……
Que esta noite tan grande non fora,
Que durase……e durase antre tanto
Que a noite das penas
Me envolve loitosa.
.........................................................

Desde estonces busquei as tiniebras
Mais negras e fondas,
E busqueinas en vano, que sempre
Tras da noite topaba ca aurora……
So en min mesma buscando no oscuro
I entrando na sombra,
Vin a noite que nunca se acaba
Na miña alma soia.
Rosalía De Castro: Follas Novas

Pedras E Atrancos No Camiño

Hai veces na vida que nos toca camiñar entre pedras, fentos, silvas e outros atrancos. Isso moléstanos, tropezamos, imos máis devagar, pero non desistimos da nosa viaxe!

Ledicia De Encontro Inesperado Sen Sentirte

Ledicia!

Ledicia da túa imaxe,

Viaxeira de um coche fugaz, nos meus olhos.

Encontro inesperado e emotivo!

E ti, que sabes da miña ansia de ti,

Ti, que sabes das miñas ganas

de tocar a tua pel,

achegácheste a min

igual que unha estrela rutilante!

Mas eu, 

estatua de mármore momentânea,

non o fixen... 

Só ollaba para ti,

Com esas olladas que o din todo.

Todo o que a boca non fala...

E eu só ollaba,

Apagando con sorrisos o lume interior

Que berraba para que eu 
estirase o brazo,

Estirase a man, 
para tocarte e sentir ...

Sentirte.....

Mas... Non o fixen...

E Eu non te sentín...

Berrar O Segredo Do Teu Nome

O teu nome..

Ai o teu nome!

Quixera berrar o teu nome

Forte, moi forte,

Alto, moi alto...

Decir a berros ese nome 
que adoro!

Mas non o digo

Nin a media voz,

Nin en susurros...

Non ouso nin sequera soletrealo!

E así, deste xeito,

El fica alá...                                           

Gardado no fondo 
do meu corazón

Ata que um dia,

Num berro da miña alma impaciente,

sópreo ao vento,

E entón xa nunca máis

será Um segredo!

O meu Segredo!

O Mar Continúa Alí

O mar...

Lembras amor?

Él continúa o seu vaivén incesante

arriba e abaixo.

Él ven a romper contra as rochas...

Esas mesmas rochas que saben do noso primeiro bico.

Esas rochas que saben 

da tua ansia loca de min...

Das túas palabras emocionadas...

Do teu fío de voz,

rouca de pasión...

Do meu arrepío 

ao roce dos teus dedos...

Da resposta 
que o meu corpo quería dar...

Si... é verdade... 

O mar continúa alí...

A rocha continua alí...

Só ti e mais eu,

malpocados viaxeiros da saudade,

ai!, non estamos...