Sabes que te amei no silencio
De moitas tardes neboentas
Onde a luz do teu Sol estaba sempre secuestrada...
Tantos e tantos atrancos, sempre sen ti
Leváronme a ter que
Deixarte ir nunha mañá solleira.
Sabes ben que as nosas almas, xemelgas,
Atopáronse cando xa non era tempo...
Cando nada tiña solución...
Pasado e presente, xogan na nosa contra...
Polo que estamos condenados a que
O noso futuro xamais existirá...
Sabes que te amo
E que sempre estou a pensar en ti,
Xuntando en min toda clase de sentimentos:
Añoranzas, soños, fantasías, ilusións...
Pero todos os nosos camiños están tortos
E sempre nos levan a ningures...
Así... ao final...
Só imos ser outra historia
Dun amor inacabado...
O que me leva a preguntar:
De verdade amábasme tanto,
Ou era só unha lene ilusión miña?
