Emocionada contemplo esta flor
Cos seus amarelos pétalos
A ollar para min.
Acompañada por outras
A ela semellantes.
Cando o toque suave
Da brisa que ven do mar,
Que está alí tan preto,
Toca a súa pel,
Ela móvese ao compás
Das ondas que veñen e van.
Sabe que a súa cor
Atrae todas as olladas,
Por iso ela sorrí, coqueta,
Sabedora do seu magnetismo.
Aquí estou unha vez máis a contemplar as marabillas dos ríos desta nosa Galicia.
Un verdadeiro festín para os sentidos ollala escorregar lixeira coma un lóstrego.
Ruidosa e ao mesmo tempo apracible, capaz de amansar os peores demos que levemos dentro...
Eu marcho e ela alí fica por sempre imperturbable e inamovible.
Allea ao discorrer das horas, dos días, dos anos e dos séculos...
Mais sempre chea de beleza!
Mary Carmen
Ao olmo vello, fendido polo raio
e na súa metade podre,
Antonio Machado
