Esta noite cando durmía
o espírito do bosque chegou onda min...
Faloume das corredoiras
preocupadas porque hai moito que non escoitan o petar dos meus pasos sobre as súas
pedras musgosas...
Contoume da
tristura dos vellos muíños agora aínda máis silenciosos pois non hai quen se
achegue ata eles a espertalos do seu longo sono...
De que as rústicas
pontellas teñen saudades de verme remonta-los bulideiros regueiros...
De que as fervenzas
e ríos están a perder a súa voz cantariña pois xa non teñen quen cante con eles...
E as árbores,
tecedoras de coloridos tapices, ansían o musical ruxerruxe que as miñas botas sabían
arrancarlles...
Mesmo as papoulas, margaridas,
prímulas, xestas, fiúnchos, fentos e toxos devecen pola miña presenza...
Todos preguntan e
queren saber o porqué deste longo afastamento...
Será que xa non
queres nada con nós?
Eu sentinme
abraiada e non quixen falar dos longos días de dor, agora amainados, mais
sempre aí ao axexo, das noites sen durmir, dos momentos de debilidade e
fraqueza...
Só puiden prometer
que axiña todo pasará e que calquera día destes, co bastón e coas botas, alá me
terán de novo a sentir o brío e afouteza que de todos eles emana...
Mary Carmen