Camiñaba eu pola parte vella da vila e alí estaba
ela, rapaza pequena e tristeira...
- Por que non loces un lindo sorriso?
- Miña nai mandoume por auga ao pozo... Está
lonxe, son pequena e case non podo, teño medo de romper o cántaro en cachos e estragar
todo...
Ofrecinlle a miña axuda, aceptou sen dúbida
algunha, e entón si apareceu o sorriso tan ansiado e que nunca debería borrarse
da súa faciana.
Mary Carmen
