Soa, Sen Quen Dar O Millo A Comer

E velaiquí está ela... Preparada par dar de comer ás súas galiñas... Ben ... Tedes razón... Tamén hai un galo...

Pois... Resulta que... isto foi xa hai algún tempiño... Agora lá está ela... Co cestiño e o millo preparado para ser lanzado ao ar... Pero non hai ninguén á súa espera...

Os animaliños xa hai un tempiño que desapareceron do lugar... Se cadra en busca de mellores expectativas...

Agora... Ela... Fica alí, soíña... Sen quen dar o millo a comer...

 Ai!!! Cantas lembranzas gardará ela no seu maxín...!

Cantas conversas de xente...!  Simplemente pasando ata o Mercado para ver de comprar algún peixe ou legume para o xantar...

Quen sabe...? Se callar ela foi testemuña de conversas de amigos simplemente falando do seu día a día...

Se callar... Ela foi testemuña deses pequenos intres en que unha amizade está a piques de se transformar, devagar en algo máis...

Se callar ela foi testemuña dos seus encontros vespertinos... E de como cada un ansiaba un xesto... Ou poder escoitar aquelas palabras que suporían un máis alá que aquela relación de simple amizade...

Mais... A pesar das intensas olladas... Ese xesto nunca chegou a realizarse ...As verbas nunca foron pronunciadas... As mans non chegaron a tocarse...

E así andan agora... Cada un polo seu lado...

Tratando de encher o tempo da vida...

Ela con saudades desas conversas e algo máis...

E el... El... Añorando as mostras de cariño, as agarimosas palabras... Baixo o dominio e compañía dunha lamprea co consolo da sempiterna e universal Música que todo o tapa...