Podo amarte sempre
Con milleiros de palabras
Ou mesmo sen pronunciar ningún son.
Pódote amar ao amencer e ao luar,
Mentres ollo no ceo o fulgor dunha estrela fugaz.
Podo amarte no recendo dunha rosa
E no doce solpor sobre as ondas do mar.
Pódote amar no ruxerruxe de follas no outono.
Podo amarte na brisa suave da primavera.
Pódote amar na cadencia da túa voz
Que resoará por sempre no meu corazón.
Sabes que sempre vou amarte
Con cada poro da miña pel
E dende o profundo do meu ser.
Meu compañeiro da alma,
Compañeiro!
Mary Carmen
Ningún comentario:
Publicar un comentario