Lembro aquelas tardes contigo... Aqueles momentos de nervios, de risas e emocións pasados deixándonos levar pola beira do río... buscando un recuncho escondido...
As mans entrelazadas, o corazón palpitante e...
só... ficar así, quedos, abrazados, escoitando un o son do latexo do outro...
Sen máis... Xa eramos felices...
Agora dentro de nós comeza a agromar a palabra
despedida... Si, ela vaise achegando paseniño... E non trae luz... senón
escuridade á miña alma espida da coiraza que deixei a un lado só porque ti
entraras na miña vida... Agora, incapaz de volver a poñela enriba, fico feble e
vulnerable aos pés dos cabalos que sempre quixeron derrubarme... E por fin,
conseguírono!
Ningún comentario:
Publicar un comentario