Río Douro, río Douro,
ninguén a acompañarte baixa;
ninguén se detén a oír
a túa eterna estrofa de auga.
Ti, vello Douro, sorrís
entre as túas barbas de prata,
moendo cos teus romances
as colleitas mal logradas.
E entre os santos de pedra
e os álamos de maxia
pasas levando nas túas ondas
palabras de amor, palabras.
Gerardo Diego
Ningún comentario:
Publicar un comentario