Sol A Brillar No Ceo E Flores No Camiño

Non sempre estamos contentos. Non sempre pasamos a vida a rir...

Hai días en que a nube negra da tristeza invade o noso horizonte e faise presente no noso ceo.

Só queremos ficar illados, non queremos que o mundo colorido saiba da paleta de grises que nós, torpes aprendices de pintores, estamos a manexar.

Non queremos nin sentir o doce sopro do vento e fechamos portas e xanelas para que non entre nin a máis leve brisa.

E é entón que necesitamos unha man amiga que nos repinte de azul o noso ar. Un sorriso doce que alonxe todas as melancolías. Alguén que nos encha o camiño de flores coloridas. Unha persoa que nos faga ver outra vez o sol que está sempre aí a brillar para nós.
 Claro que está!