Suavidade No Manto Agarimoso De Un Abrazo

Ás veces atópome a pensar nas diversas situacións da vida. E véñenme á cabeza eses momentos en que nos toca ser fortes e non podemos amosar os nosos sentimentos... 

Temos que simular unha forza que, non sei de onde a quitamos, pero sí, ela aparece, guardiana permanente do noso existir. 

E son eses momentos os que fan que os demais pensen que podemos con todo o que nos boten...

Pero a mim gústanme máis os instantes de suavidade, de xeitos fráxiles, en que nos despimos da coraza de dureza e podemos amosarnos tal e como somos. E deixamos soltos os cabalos dos nosos sentimentos a galopar pola realidade e chegando nun trote suave ata os que temos ao noso carón. Entón, eles decátanse tamén da nosa fraxilidade e envólvennos no manto sempre agarimoso dun abrazo... 

E senta tan ben!!!!