Dóeme A Alma Por Este Amor Que Vai Á Deriva

Sempre que te ollaba, o tempo detíñase, e, todo ficaba inmóbil ao meu redor..... e aínda o fai...

Pero quero que saibas que o meu corazón está feito anacos... e a miña alma languidecendo... Porque hoxe todo é moi distinto entre ti e mais eu...

Aquí estou camiñando soa... sen présa, sen nerviosismo,... sen emocións,  sen subidóns de adrenalina nen sentimientos felices...

Sen rozadas de pel con pel que estremezan o meu ser...

Nin bicos nin agarimos para pensar que algo así coma o tal amor puidese existir entre nolos dous...

E é que son unha crédula... Pero a realidade espértame e cóntame a triste verdade...

Agora só a beleza do Lérez e os seus arredores mitiga o meu pesar... 

Eu por aquí seguirei, triste e loitosa...

E é que me doe a alma de pensar

neste amor que vai á deriva...

Porque non conto nin cuns míseros segundos

sós os dous

para mantelo con vida...