Paseaba eu pola praia infinita
E alí estaba el!
Para a inmensidade azulada e salgada
Que se achegaba a bicar a area.
Que bonito e tranquilo estaba!
Só coa súa presenza castaña e suave
Engaiolaba a quen por alí pasaba.
Pero el arrogante, e pousado na varanda,
Nin se decataba do poder que del emanaba!
De súpeto chegaron ata min
Lembranzas dun gato negro da miña nenez
Que, miañando, achegábase ata min,
Nena agarimosa... Arqueaba o lombo
E refregábase nas miñas pernas,
Demandando aloumiños
Coma un meniño rebuldeiro.
Pero… son iso… só saudades
Daquel tempo pasado
E tan intensamente vivido!
Mary Carmen
Ningún comentario:
Publicar un comentario