No noso camiñar polos vieiros do mundo ás veces atopámonos con sendeiros que non son precisamente un paseo.
Non existe camiño ningún e o camiñante ten que vadear ríos, gabear, rubir e baixar, saltar e ir sorteando o mellor posible o terreo sinuoso polo que se transita.
Experimentando a rudeza dun carreiro que xoga con nós ás escondidas... Por aquí un fito, por alí a intuición,... Axudados polos poucos postes de sinalización, se os hai,... E algunhas moreas de pedras acumuladas polos camiñantes que por alí pasan...
Aínda así, os montañeiros sorrín polo éxito do seu esforzo, polo río que pasa e canta, polo arrecendo das flores, polo perpetuo rebulir interno do val e da montaña...
Mary Carmen
Ningún comentario:
Publicar un comentario