Rumor de follas no xardín.
Ergo a mirada e alí está ela,
Altiva, solitaria, brillante e inacadable,
A branca magnolia.
Ela sábese a raíña das flores
Rodeada de mil abellas
Que lle traen os seus amores.
A súa beleza enfeita
As terras onde ela mora.
Aínda que ás veces, morriñenta,
Ela quixera ser unha papoula
Coas súas cores vermellas.
Poder viaxar nas alas do vento
E durmir co arrolo
Dos lenes raios de lúa
No seu pensamento.
Mary Carmen
Agradecida pola vosa presenza que nos fai acadar máis de 200.000 Visitas!
Ningún comentario:
Publicar un comentario