Xa lles pasou estar nun lugar en compañía de
algunhas persoas e sentiron que estaban de máis? Que sensación tan rara esa de saber que se está
presente pero que somos como seres invisibles a quen os demais nin ven, nin oen,
nin teñen en conta, verdade?
E neses momentos un pregúntase que debe
facer...
E nun primeiro momento decidimos ficar e ver
se as cousas mudan, se os ventos cambian e sopran favorables para nós... Pero
iso non acontece, mais aínda así, resistímonos a abandonar e non tiramos a
toalla. Continuamos a loita para mostrar que estamos alí, que tamén sabemos,
que tamén queremos opinar...
Mas é batalla perdida, cando os outros non
queren é un loitar imposible contra os elementos... Somos como un forte abandonado
no mar, rodeado pola infinidade da ignorancia...
Así que tomamos a decisión de recuar, de tirar
todo pola borda e abandonamos o barco... Que outro colla o temón... Nós simplemente
mergullamos nas ondas do océano do esquecemento...
Que bonita es la foto
ResponderEliminar¡Hola Inés!
ResponderEliminarSí que es bonita la foto, sí...
¡Ese día es que estaba la mar así... Muy bonita!
:)
Es que esa foto es para desmallarse.
ResponderEliminar