Usar máscara ou ser un mesmo?

 

No tempo do Entroido falaba eu aquí no blogue sobre as persoas que son capaces de andar pola vida sempre cunha máscara posta… 

Pois agora, pouco tempo despois, volveu  xurdir o tema cunha pregunta feita polo meu amigo Tony Madureira: Quantas máscaras usas? Quando consegues ser realmente tu?

E eu aí xa sabía que respostar, non tiña ningunha dúbida:

Pois eu, non teño ningunha máscara.... O que se ve é todo o que hai en min... Pódevos gustar ou non...

 Mais  eu non son capaz de presentar agora, e para unhas persoas, unha cara, e despois, para outras, outra diferente... 

Ás veces eu desexaría que a miña expresión, o meu xesto non expresara os meus sentimentos, mais é algo que eu non podo controlar...

Todo o que eu estou a sentir está refrexado na imaxe que  estades  a ver... Se eu estou contenta  podédelo ver... O sorriso no meu rostro é totalmente sincero...

E se eu fico triste, tamén o  podedes ollar en min... As bágoas que escapan dos meus ollos, non son bágoas de crocodilo... A miña mágoa é totalmente sincera... Podedes acreditar... Non hai duplicidade en min... Son incapaz...  

E non pensedes que non tentei cambiar... Eu ás veces admiro esas persoas que son capaces de mostrar unha imaxe totalmente diferente nunha ou noutra situación... Elas están sempre coa máscara posta... Mais xá digo, é só ás vezes... Pois eu sei que eu non sería “eu” se eu actuase doutra maneira... Se cadra xa é hora de que eu compre unha máscara... Ou não??