Desde que o ser humano camiña sobre a Terra sempre tivo unha ilusión: Voar... Poder voar libremente como os paxaros... E voar aínda hoxe é, e sempre será, unha bonita ilusión...
Se eu puidese ter ás, con certeza voaría alto, ben alto... Serenamente e en liberdade... Rumbo ao azul infinito...
Mas... As miñas ás, por agora, non teñen plumas... Non se poden nin ver nin tocar...
Por agora o meu voar é un voar nas ás da imaxinación... É apenas un flutuar no espazo dos meus pensamentos e planear nas emocións dos meus sentimentos...
Profe, ¿Que sacou esas fotos tan bonitas?
ResponderEliminarGustanme moitísimo sobre todo a da aposta de sol Echote moito de menos, aunque solo pasou o finde semana, mañá xa nos veremos en clase.
¡Bicos, risos e apertas!Para a mellor profe do Universo da túa alumna Isabel.
Ola Isabel!
ResponderEliminarAs fotos sacounas tamén o meu marido...
A verdade que quedaron ben... Foi na illa de Ons no mes de xuño... O mesmo día que na escola houbo o maratón e o festival de fin de curso...
Bicos, risos e apertas!
Profe eres la mejor de todas las profes del cole Villaverde. un vico
ResponderEliminarQue bom seria se pudéssemos brincar com o tempo voar até o passado e transitar entre a felicidade, entre o ontem e o hoje
ResponderEliminarBeijo
Olá Tony!!!
ResponderEliminarGostei imenso de essas palavras...
Muito obrigada!!!
Outro beijo também para ti
Mary