Cando a pedra era isso:
Simplemente pedra sen xeito,
Nin por asomo soñaba
Que nas áxiles mans do canteiro
Ela chegaría a ser fonte...
A sentir a lene caricia da auga
A correr día tras día sobre ela...
Agora sabe que non é só pedra,
Ela sabe que é tamén meiga e feiticeira
Pois transforma o doce e cantareiro líquido
En espello limpo do ceo azul
Que na mañá e no solpor
nela se mira sen rubor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario