Galopando monte
arriba,
cheos de forza e de
sol
non sentían
ningunha dor.
Os seus corpos
galanos
relucían destacados
contra o arboredo.
O vento, capitán
xoguetón,
lanzaba as longas
crinas
lonxe dos brillantes
lombos.
E eu, alí,
estática,
estatua muda e
admirada,
simplemente a velos
pasar...
Cabalos...
Cabalos...
raios de ledicia e
luz!
Ningún comentario:
Publicar un comentario