A Noite Caía Mansiña

A noite caía mansiña e sosegada,
A presenza da chuva facíase notar.

As últimas follas,                                   Das súas pólas escapadas,

Eran levadas     

E empurradas 
De acá para alá.

Só o noso banco, 
Triste e solitario,                 

Sabía da túa ausencia.

Só a miña alma, 
Ciumenta e saudosa,

Precisaba da túa presencia

Sempre tenra e amorosa.