Ás veces queremos berrar alto!

Hai veces, moitas, en que só temos gañas de berrar… 

E tamén moitas veces, descoñecemos o motivo…

Mas, o berro está aí, no noso interior, loitando por saír a fóra... Con todo,  non podemos poñernos a soltar á toa, todo o que nos fire e nos magoa...

Nen todo o que nos fai felices... A xente podería non entendelo... E podería chamarnos de tolos... 

Entón? Qué facer?

Moi simple: O mellor para gritar e que non nos chamen toliños é poñernos a escoitar música a todo volume, e finxir que cantamos... Nós, só gritamos e ceibamos a fera de dentro da nosa alma...

Ou tamén podemos achegarnos ata a beira do mar, nós que o temos tan perto, e nunha noite de treboada... Alá co bramar das ondas contra as rochas, e o ruxido dos tronos, deitar para fóra tódolos nosos sentimentos... Os bos e os malos, sen deixar un atrás...

Nós sos... Alí chantados na area, e na escuridade... Apenas iluminados pola luz dos lóstregos a estourar por riba de nós!!!