Dia das Letras Galegas

Hoxe, 17 de maio, festexamos en Galicia o día das Letras Galegas…

Unha celebración instituída pola Real Academia Galega para homenaxear a aquelas persoas que destaquen pola súa creación literaria en lingua galega, ou polos seus actos en defensa do noso idioma... A única condición é que ten que facer 10 anos, polo menos desde o seu pasamento...

A primeira persoa homenaxeada, en maio de 1963 foi a nosa grande poetisa Rosalía de Castro.Precisamente celebramos hoxe o día das Letras Galegas pois foi un 17 de maio cando se imprimiu o seu libro “Poemas Gallegos”.

O ano pasado foi Uxío Novoneyra, e este ano homenaxeamos a Lois Pereiro, de quen a RAG resalta que “cartografou coma ninguén o labirinto do mundo contemporáneo conciliando para tal fin o individualismo escéptico coa tradición demoledora do expresionismo centroeuropeo"

Lois Pereiro naceu en Monforte de Lemos en 1958 e morreu na Coruña en 1996, vítima da Sida, e despois de sufrir tremendamente por culpa da enfermidade producida polo aceite de “colza” desnaturalizado.

Traballou como tradutor de alemán, francés e inglés de dobraxe de cine e de series de televisión...

Estivo en contacto cun grupo de poetas e participou na creación de varias antoloxías como “De amor e desamor” I e II e colaborou en varias revistas entre elas a revista "Loia".

Mentres viviu, só publicou dous poemarios: “Poemas” e “Poesía última de amor e enfermidade”. Despois da súa morte publicouse “Poemas para unha Loia”.

Aquí deixo unha mostra da súa poesía...

 Tristemente convivo coa túa ausencia

sobrevivo á distancia que nos nega

mentres bordeo a fronteira entre dous mundos

sen decidir cal deles pode darme

a calma que me esixo para amarte

sen sufrir pola túa indiferencia

a miña retirada preventiva

dunha batalla que xa sei perdida

resolto a non entrar xamais en ti

pero non á tortura de evitarte.

........................................................................................................................................................................

 Somentes

 intentaba conseguir

 deixar na terra

 algo de min que me sobrevivise

 sabendo que deberia ter sabido

 impedirme a min mesmo

 descubrir que só fun un interludio

 atroz entre dous muros de silencio

 só puiden evitar vivindo á sombra

 inocularlle para sempre a quen amaba

 doses letais do amor que envelenaba

 a súa alma cunha dor eterna

 sustituíndo o desexo polo exilio

 iniciei a viaxe sen retorno

 deixándome levar sen resistencia

 ó fondo dunha interna

 aniquilación chea de nostalxia.

PARA SABER MAIS