Soños Por Acadar

Todos temos soños...

Ás veces algúns deses soños chegan a cumplirse

Pero todos temos algún soño aínda por acadar.

Entón é cando xorden ao noso lado

Voces que queren facernos desistir.

Insisten en que abandonemos,

Que tiremos a toalla

Pois xa chegamos tarde.

A vida é curta, repiten,

E xa perdíche-lo tren...

Mas nós, xordos a esa música,

Continuaremos o noso sendero

A cantar os nosos propios sons.

Non importa o que nos griten,

Os soños están intactos

A esperar ser alcanzados!

Grazas Por Estar Aí!

E hoxe o blogue Camelia Branca do Ar acadou as 50.000 visitas. Moitas Grazas a todos por estar aí!

Luscofusco De Verán

O sol xa vai indo
Neste suave luscofusco de hoxe,

O último do verán.

Atardece e eu estou aquí

Na ventá, a ver 

a lembranza pasar.

Estou soa,

Sen compañía.                                      

Pero estou ben,

Gústame estar así.                     

A alma chea 

de sentimentos alegres

E eu reencontrándome

Co interior de min mesma.

Esa parte, oculta, lonxana

Pero non esquecida.

É nestes momentos

Apacibles e calmos,

Cando ata ela podo viaxar.

O Mar Cautiva E Fascina

O Mar... Sempre o mar...
E que será que ten o mar que tanto me atrae??

Será o acompasado son do ir e vir das ondas?

Será o embravecido chocar da auga

Contra as rochas dos cantís?

Que é o que hai nel que atrapa 

Todos os meus sentidos?  

Será o azul que inunda todo?
Será o seu salgado sabor?

Ou será por acaso o seu peculiar arrecendo?

Ou se cadra é a suavidade do seu manto

Que me envolve docemente?

Non... Saber non sei o que é...

Só sei que con vento,

Con chuva ou con sol

El sempre me cautiva e me fascina!!!

Trasnos E Dragóns Na Pontevedra Medieval

Alá estaba eu toda tranquila paseando pola Pontevedra de comezos de setembro, esa Pontevedra que da noite para a mañá dá un salto no tempo e atópase mergullada en plena Idade Media, a celebrar a Feira Franca.

Mas de repente pareceume escoitar un son, algo así como Tchisss...

Parecíame raro pois a carón de min non estaba ninguén... Pero ao pouco volveu o son: Tchisss...

Curiosa, decidín averiguar o que o producía. Pero por moito que miraba non daba coa solución...

E xa estaba a piques de pedir papas, cando do oco dunha das árbores da alameda, vin saír unha pequena cabeza cuberta cun chapeu amarelo, deses rematados en punta. E detrás do sombreiro viñan unhas orellas tamén puntiagudas, desas coma as dos trasnos...

¿Trasnos?? Si, si, trasnos... E é que, para a miña sorpresa, era un trasno o que estaba a chamar a miña atención!!!

El quería falar comigo e así o fixo... Pero... Se queredes saber o que me contou, teredes que esperar unha mellor ocasión. E é que agora vai dar comezo o Torneo Medieval e non o podo perder!!!

Ah! E coidado cos dragóns que andan soltos pola vila... Algúns, son un encanto... Pero outros están que botan lume!!!