O Meu Cariño: 30.000 Visitas!

E hoxe, este blogue, Camelia Branca Do Ar, un blogue que naceu sen ningunha pretensión, simplemente a de expresar emocións, chegou ás 30.000 visitas. Por iso deixo a todos os que fazedes que día a día este blogue siga vivo todo o meu cariño!Moitas Grazas!

O Sol Ou Mancha Amarela?

Estes días de verán, en que por fin o sol raiou con todo o seu esplendor, foron días de disfrutar da praia pero tamén de relaxados paseos por sendas sombrías, rodeadas de frondosas árbores que refrescaban o noso lento camiñar.

E é unha ledicia contemplar a marabillosa paleta de cores que nos ofrece a natureza nesta estación tan tola que nos tocou en sorte este ano.

E por destacar, vou deixar esta imaxe amarela dos xirasoles, que me fan lembrar aquelas palabras de Pablo Picasso:

“Hai persoas que transforman o sol nunha simple mancha amarela, pero tamén hai aquelas que fan de unha simple mancha amarela o propio sol.”

Ofrenda Floral Peregrina 2013

E como todos os anos no segundo sábado de Agosto dan comezo as festas de verán da cidade de Pontevedra, as Festas Da Peregrina.

E a primeira actividade, despois do pregón é o traslado da carroza da Virxe ata o Santuario da Nosa Señora Do Santo Refuxio, como tamén se coñece a igrexa onde se venera a Virxen Peregrina. E, como non podía ser menos, aquí estamos nós a cumplir a tradición de participar na ofrenda de flores á Virxen Peregrina.

Xa vos contei outros anos que a miña filla máis vella, que por razóns de traballo vive en Sevilla, chega estes días a propósito a Pontevedra para cumprir esta tradición na que leva participando desde os dous anos de idade.

Xa no día anterior toca preparar a roupa, pasar o ferro a enaguas e camisas, dispoñer zapatos, medias e adobíos... Deixando para o mesmo sábado a recollida das flores que imos ofrecer. 

E xa na mañá do sábado, resultou que o sol, que en toda a semana non visitara Pontevedra, pois presentouse en todo o seu explendor, coa súa dourada capa de raios extendida sobre a cidade.

Aínda así o desfile levouse sen moitos agobios de calor e despois de escoitar o pregón, e coa algarabía do público asistente e a música das comparsas e agrupacións folklóricas, a comitiva iniciou a súa marcha desde a Praza de Mugartegui recorrendo lugares tan espectaculares para o visitante como a Praza da Verdura, a Praza da Leña, A Ferrería...

Un dos momentos máis emocionantes é cando chegamos diante do Santuario, coa praza chea de persoas espectantes, e presenciamos con elas, a difícil subida da carroza ao Santuario.

E unha vez cumprida a nosa misión de deixar a nosa ofrenda, aos pés da nosa Padroeira, unímonos á alegría reinante na cidade do Lérez polo comezo da semana grande das festas. 

E, desde o blogue Camelia Branca Do Ar quero invitarvos a que visitedes Pontevedra, sempre paga a pena... E como xa dicía unha antiga cantiga galega:

Eu si vou a Pontevedra,

non vou por ver os soldados,

vou por ver A Peregrina

a dos pendentes dourados

CLICAR AQUÍ E VER TODAS AS FOTOS DA OFRENDA

Sentimentos De Ánimo E Conforto

A vida ás veces preséntanos duras probas como son as perdas de seres queridos...Perdas que nos deixan con arrepíos no corazón e que só o calor do amor pode facer aquecer de novo.

E é que a vida é así tan inxusta que nesas situacións eu quixera ter unha variña máxica e poder escorrentar ou desfacer todos os problemas, infelicidades e tristuras das persoas que están a pasar ese amargo trago para así aliviar a súa dor. Pero, infelizmente, non existe o tal artiluxio...

E tamén nesas circunstancias non sei moito o que dicir, non encontro as palabras para expresar o que sinto dentro de min..

E é que, como xa dicía Sigmund Freud "Existen momentos na vida da xente, en que as palabras perden o sentido ou parecen inútiles e, por mais que a xente pense nunha forma de emprega-las, elas parecen non servir. Entón a xente non di nada, apenas sente."

Por iso, eu, deixo agora os meus sentimentos de pesar pero tamén de ánimo e conforto para todas aquelas persoas que están a sentir a perda de un amigo, de un ser querido...

Eu Tiña Unha Vida

Eu tiña unha vida

E ti chegaches a ela...

Ti, sí, ti,

Sorriso de neve cálido no teu rostro...

Ti, sí, ti,

Traendo arrepíos

Salgados de auga

Alá xunta o mar...

                                                             Alá...                                                             

Onde o balbordo das ondas

Contra as rochas ao chocar

Non deixaban oír o meu corazón.

El, do meu peito quería pular

Ao sentir o meu corpo,

Ávido de ti,

Responder ao teu bicar

E desexar a ti

Por enteiro se entregar.