Cando era pequena gustábame moito arrandearme
durante horas e horas…
Era só sentarme e comezar a dar impulso co meu
corpo, adiante e atrás, atrás e adiante...
E axiña estaba a voar alto, moi alto...
E axiña estaba a voar alto, moi alto...
Era a campeona! Ninguén conseguía acadar o punto que eu tocaba cos meus pés...
E mentres estaba alí, dálle que dálle, que eufórica
sensación corría polas miñas veas!
Era sensacional!
E a parte final non lle quedaba atrás...
Pois eu, para acabar, non deixaba que a
arrandeeira perdera as forzas e, mentres estaba no máis alto, collía e soltábame,
e dando un pincho coa lixeireza do meu gato negro, saltaba moi alto e caía de pé,
lonxe do alcance da que ata alí tiña sido a miña compañeira de voo...
Agora, que xa pasou un tempiño, lembro con
saudade aqueles tempos felices e despreocupados da miña nenez, mentres me deixo
levar polo doce bambán arrolada co canto das ondas...
Ningún comentario:
Publicar un comentario