Que bo é estar aquí ó fresco,
Deixar a pel respirar sen roupa
E sentir directamente a caricia do aire,
Esa sutil caricia arredor do meu corpo.
Deixo os meus pensamentos vagar
En tanto a miña mente se aclara.
Sinto cóxegas nas costas.
E imaxino que aínda son
Aquela nena chea de soños.
Que non ficaba sentada,
Que insistía e persistía con tesón.
E, aínda que cal estatua, calada
Agarraba con forza a variña da ilusión.
Ás veces desexaba ter ás
E polo ceo poder voar.
E, sabedes unha cousa?
Teño a certeza total
Que foi outro soño
Que logrou acadar.
Por que será?
Ningún comentario:
Publicar un comentario