Poema Do Amigo Aprendiz

Quero ser o teu amigo. Nin demais e nin de menos.
Nin tan lonxe e nin tan preto. Na medida máis precisa que eu puder.
Mas amarte sen medida e ficar na túa vida,
Da maneira máis discreta que eu souber.                              
Sen tirarte a liberdade, sen xamais te sufocar.
Sen forzar a túa vontade.                                                                    

Sen falar, cando for hora de calar.
E sen calar, cando for hora de falar.
Nin ausente, nin presente por demais.
Simplemente, calmamente, serte paz.
É bonito ser amigo, mais confeso é tan difícil aprender!
E por iso eu te suplico paciencia.
Vou encher este teu rostro de lembranzas,
Dáme tempo, de axustar as nosas distancias...
Fernando Pessoa