Había unha vez unha nena de aldea chea de soños... Esa nena vivía feliz, mais sempre tiña curiosidade por saber máis e máis... Nunca ficaba contenta, sempre quería saber máis...
Felizmente, na súa vida, cruzáronse persoas maravillosas que a axudaron a que todas as súas ansias se cumpliran, se fixeran realidade...
Cando se trasladaba a Pontevedra, coa súa nai mercar algo, ela , a través das ventás do trolebús, sempre ollaba unha bonita casa cun xardín donde xogaba, soa, unha rapaza... E a nosa nena soñaba que era a súa amiga e que podía xogar naquel maravilloso xardín... E sabedes unha cousa?? A nena da nosa historia chegou a ser a mellor amiga da rapaza solitaria...
Ai, a miña amiga Chus!!! Cantos pinchacarneiros e reviravoltas temos dado naquel céspede tan coidado, .... E as merendas....
E a nena da nosa historia tivo profesoras estupendas que non só lle ensinaron as ciencias do saber, senón que tamén cultivaron a súa voz para ela ainda hoxe cantar como canta... Desenvolveron as súas dotes interpretativas, tentando sacala daquela súa timidez enfermiza... En fin... Ela admiraba tanto estas súas profesoras que ela desexaba algún día poder ser como elas...
E... Claro... Conseguiuno... E agora... Ela chegou a ser, segundo os seus alumnos, "a mellor profesora do mundo"... Só porque ela fai o mesmo que ela ollou facer... Ela canta, baila, dramatiza... E mesmo "Bloguea"....
Mais todo isto non seria posible sen algo primordial que alguén tamén lle ensinou: Todo o que fagas, faino cun sorriso iluminando a tua cara... Un sorriso consigue maravillas!!!