sábado, 31 de decembro de 2011

FELIZ 2012

Que no ano 2012 atopes o camiño para realizar os teus soños con todas as cores de todas as flores desta vida e todas as alegrías capaces de facerte sorrir...
Porque sempre hai un motivo para ser feliz: BÓTALLE UN SORRISO AO MUNDO E FAI FELIZ A TODA A XENTE QUE ESTÁ AO TEU ARREDOR!!!!!!
Anonovo-camelia


PARA ESCOITAR A MÚSICA CLICAR NA FRECHA NEGRA

mércores, 28 de decembro de 2011

Mirar A Vida Pasar

A vida merece a pena de ser vivida, non podemos quedar encerrados dentro de nós mesmos, presos na nosa cuncha, e ver como a vida e as oportunidades de disfrutar pasan diante da nosa porta...
Non basta só con mirar, hai que saber apreciar o mellor que temos diante de nós... E ese algo hai que aprecialo non só cos ollos senon que tamén hai que admiralo coa mirada do corazón... Sentir e deixarse sentir... Porque sentir é algo único e intenso e ninguén pode sentir por nós... Cada un ten que vivir as súas propias experiencias, sentir as súas propias emocións...
Non vale só con ollar como son os outros os que disfrutan da vida... Hai que saír ao encontro das emocións e saber aprecialas... Hai que encantarse co que pasa ao noso redor e deixarse encantar por toda a beleza que no mundo hai... E sentir todo iso alá... No profundo da alma...
E entón... Xa non importará desde donde contemples a vida...
 Podes escoller ollar desde o alto... Alá ben arriba... Ou, se é a tua escolla podes abaterte e mirar desde embaixo... Mesmo por un buratiño podes ver o mundo... Xa non importa, porque xa non estás aí só de mero espectador... Ti tamén formas parte do diario acontecer do mundo... Ti tamén formas parte da vida!!

xoves, 22 de decembro de 2011

É Nadal!... Feliz Nadal!!

Xa é Nadal!!... Feliz Nadal!!
Que nunca nos falte un soño polo que loitar, un proxecto que realizar, algo que aprender e alguén a quen querer!!
Soños no Nadal


PARA ESCOITAR A MÚSICA CLICAR NA FRECHA NEGRA

xoves, 15 de decembro de 2011

Cruzar O Ceo E O Mar

Cando levanto a vista hacia o ceo e miro os paxaros voar libremente, sinto envexa deles, do seu voo sen ataduras, da súa perspectiva desde alá arriba...
E é entón cando penso: Que bonito sería poder voar lonxe... Cada vez máis lonxe... Poder cruzar o ceo e o mar... Atravesar as nubes... Balancearse co vento, deixarse levar... E ver o mundo dende o alto, moi alto... Sen límites...

mércores, 7 de decembro de 2011

O Mar Sempre Presente Na Miña Vida

Desde que eu teño memoria o mar está moi presente na miña vida...
O mar... Aquel mar que eu ollaba desde a fiestra da casa da miña avoa...
O mar... Aquel mar que eu case tocaba cada día que me dirixía á escola...
O mar... Aquel mar sempre igual... E sempre distinto en cada estación...
O mesmo mar que un inverno, para demostrar quen era, me deixou sen camiño por onde chegar ó colexio... A sua forza todo levou...
O mar presente tamén nos domingos ao saír de misa... Qué maravilla era achegarnos ata a praia e competir a ver a quen lle daban máis botes os croios ao seren lanzados sobre as ondas!
O mar... Aquel mar tamén das tardes de verán...
O mar... Sempre o mar...
E gustábame estar así... Simplemente a ollar... Ás veces a sua cor... Ás veces máis alá... Quen sabe o que? Ao mellor... Nada... Simplemente... O mar...
Se cadra é por iso que aprendín a ter ben collido o temón da miña barca na vida... Se cadra, é por iso, que eu souben sempre agarrar ben forte o remo e ser quen de navegar nas augas , ás veces calmas, lisas coma pratos, mais tamén, ás veces bravas, que o mar da vida me ofrecía...
 Se cadra... É por iso que eu podo ollar máis alá e dirixirme cara ao futuro, con confianza... Sen temor...
Sei... Que os meus... Van estar sempre aí a me acompañar...

xoves, 1 de decembro de 2011

Unha Nena Chea de Soños

Había unha vez unha nena de aldea chea de soños... Esa nena vivía feliz, mais sempre tiña curiosidade por saber máis e máis... Nunca ficaba contenta, sempre quería saber máis...
Felizmente, na súa vida, cruzáronse persoas maravillosas que a axudaron a que todas as súas ansias se cumpliran, se fixeran realidade...
Cando se trasladaba a Pontevedra, coa súa nai mercar algo, ela , a través das ventás do trolebús, sempre ollaba unha bonita casa cun xardín donde xogaba, soa, unha rapaza... E a nosa nena soñaba que era a súa amiga e que podía xogar naquel maravilloso xardín... E sabedes unha cousa?? A nena da nosa historia chegou a ser a mellor amiga da rapaza solitaria...
 Ai, a miña amiga Chus!!! Cantos pinchacarneiros e reviravoltas temos dado naquel céspede tan coidado, .... E as merendas....
 E a nena da nosa historia tivo profesoras estupendas que non só lle ensinaron as ciencias do saber, senón que tamén cultivaron a súa voz para ela ainda hoxe cantar como canta... Desenvolveron as súas dotes interpretativas, tentando sacala daquela súa timidez enfermiza... En fin... Ela admiraba tanto estas súas profesoras que ela desexaba algún día poder ser como elas... 
E... Claro... Conseguiuno... E agora... Ela chegou a ser, segundo os seus alumnos, "a mellor profesora do mundo"... Só porque ela fai o mesmo que ela ollou facer... Ela canta, baila, dramatiza... E mesmo "Bloguea"....
Mais todo isto non seria posible sen algo primordial que alguén tamén lle ensinou: Todo o que fagas, faino cun sorriso iluminando a tua cara... Un sorriso consigue maravillas!!!

sábado, 26 de novembro de 2011

Flores: Rosas e Toxos Na Nosa Vida

Hai veces na nosa vida en que todo parece que nos sorrí... Todo fica ben ao noso arredor... Hai harmonía... Estamos en paz coa natureza, e con nós mesmos... E entón, a vida seméllanos un camiño de rosas... E mesmo hai xente que fala ben de nós... Que lle gusta o que facemos, e que nos piropea... Que nos bota flores...E a nosa alma irradia felicidade...

Mais... Todo é pasaxeiro... As flores... Os piropos van e veñen... Veñen e van... E hai veces en que a nosa  vida se transforma nun camiño difícil de atravesar... Só hai atrancos... Todo son toxos a nos circundar...
Mais coa axuda dos amigos, aínda podemos ver o sol, que continúa ahí, encima nosa, a nos quentar e a nos alumar para que nunca desistamos de vivir a vida e de sermos felices...

xoves, 24 de novembro de 2011

A Beleza Sae Ao Meu Encontro

Eu non podo ficar quieta... Eu preciso de camiñar... O meu corpo pide movemento... Entón, saio da casa e vou por aí... A procurar esquecer... A procurar non pensar en nada...
E é entón cando a beleza do que me rodea sae ao meu encontro... E é entón cando me decato do bonito que é ver o sol nacer na brillante alborada... Ver as augas dos ríos correr, calmas ou  bravas, debaixo das pontes sobre as que paso...
 Escoitar os paxaros nas árbores arrolar... E alá polo luscofusco, ollar o sol escapar polo horizonte, nun doce e lento solpor... 
E é entón que sinto que quero vivir... E escollo vivir... Vivir en harmonía con todo o que está perto de min...    E escollo amar a persoas que me amen... E escollo ter amigos de verdade... E agora que o penso... Penso que escollín con xeito... Creo que a miña escolla foi atinada!!       
                                              

domingo, 20 de novembro de 2011

Camiñar: Sós?... Ou... En Compañía?

Hai ocasións na nosa vida en que parece que temos que camiñar sós... Sen ninguén ao noso lado...
Às veces, mesmo somos nós a buscar o estarmos en soidade... E case non sentimos nada....
Só estamos aí, sós,  cos nosos pensamentos... A continuar camiñando...
Apenas contemplando a paisaxe outonal que nos rodea e no que queremos mergullarnos...
Todo ten o seu encanto...
Outras, en cambio, buscamos con afán os nosos amigos... Queremos telos moi perto...
E entón, no noso ceo, non hai nen unha soa nube gris... Todo é azul... Ou... Azul e branco... Ou só branco!!
Un branco tan branco que non hai lugar para ningún pensamento negativo... Todo está ben!!
E continuamos a percorrer o noso camiño... Mas agora co corazón palpitando de alegría no noso peito...
Ese é o poder máxico dos amigos!!

xoves, 17 de novembro de 2011

Coraxe e Confianza Para Sortear Os Obstáculos Da Vida

Penso que a todos nos gusta vivir a vida... A mim, particularmente, non me gusta esperar sentada na porta da casa a ver a vida pasar... Mas, ás veces, como dicía Shakespeare, as dúbidas son traidoras, e fannos perder o que con frecuencia poderiamos gañar, simplemente por medo a arriscarnos... E case preferimos quedar arredados, ficar á marxe de todo...
Por iso son da opinión de que aínda que nos encontremos con algúns atrancos no noso camiño, non debemos ter dúbidas, debemos ter  capacidade de decisión e saltar por riba deles, sen medo a arriscar, sen medo a ficar magoados... Peor é non tentar... O que hai máis alá dese obstáculo, a nosa vida, merece a pena de ser vivida...
Outras veces, é o noso camiño na vida que nos leva por carreiros dificultosos, e mesmo nos parece que non hai ningunha saída... que non podemos camiñar máis,que non podemos dar un só paso máis...Que temos que recuar ou ficar aí parados, estáticos, para sempre... Mas con coraxe e confianza no futuro, podemos buscar nós esa saída... 
 Sempre encontraremos un oco onde pousar o noso pé, unha man amiga para nos afianzar e poder dar o paso seguinte... con coraxe... E con confianza sempre!!!

mércores, 16 de novembro de 2011

Camiñar Pola Vida Con Confianza

O camiño da nosa vida está feito de pequenos momentos... Mais ás veces, deixamos pasar o momento, aquel instante emotivo e do que distrutariamos tanto, por falta de confianza na outra persoa, ou en nós mesmos...
Mais non podemos camiñar pola vida, vestidos con unha armadura para nos proteger dos espiños do camiño... Pois con iso tamén perderiamos a suavidade de un gesto de cariño, dos que ao noso lado camiñan...
 Por iso, hai que confiar, acreditar, e seguir no sendeiro da vida con precaución, con coraxe, sí... Mais tamén con confianza... Con confianza de que todo vai sair ben!!...
Se queremos ... Podemos!!

sábado, 12 de novembro de 2011

O ser Humano: Unha Contradicción

Non hai nada máis contradictorio que o ser humano: Gústanos a vida, e nela gústanos camiñar sempre en frente e con compañía...Pero ás veces, dar un paso máis, ir máis alá implica caír polo precipicio... Entón decidimos non facer nada, quedarnos quietos como estatuas de sal, para non dar un paso en falso...
 Non queremos quedar magoados, nin tampouco queremos que os demais caian connosco ao abismo...

mércores, 9 de novembro de 2011

Barreiras De Lume

Hai momentos na nosa vida en que sentimos que todo nos é tan difícil, que se nos fai case imposible poder camiñar, poder avanzar... Só encontramos obstáculos diante de nós, no noso camino...
Eses obstáculos, ás veces, son como barreiras de lume... Queiman tanto que pensamos que son imposibles de superar...
Mais temos que ter confianza en nós mesmos e pasar... Saltar por riba deles... Deixándoos atrás, así, simplemente... Con un pulo... E... Alehop!! Barreira superada!!
E... Así de fácil... Podemos permitirnos o ser inmensamente felices!!

Foto: Américo Vieira

xoves, 3 de novembro de 2011

Os Amigos Son Pontes

Na nosa vida sempre vamos precisar dos amigos. Xente que sexa capaz de nos indicar direcións, que sexa quen de buscar a senda certa pola que temos que pisar... 
 Persoas que poidan despertar o que temos de mellor no noso interior e axudarnos a deixar atrás todo o que sexa indesexable, e que supoña unha carga para nós...
 Sempre é mellor camiñar lixeiros, sen rémoras que atrasen o noso ritmo, que retarden a nosa marcha...
É bo ter amigos, eles son as pontes que nos axudan a pasar mellor sobre o río da vida... Eles son as pontes que nos fan chegar máis alá de nós mesmos, aos lugares máis distantes...
As augas do río da vida, ás veces pasan calmas... Mas ás veces son augas turbulentas e as cordas desa ponte que son os amigos, as súas mans mantéñennos firmes no noso camiño... 
 Eles anímannos a continuar, a seguir sempre en frente, para conquistar axiña a outra beira do río, sen renunciar a todo o mellor que na vida podemos atopar...

xoves, 27 de outubro de 2011

No Camiño Da Vida

Xa fai moito tempo, alguén dixo que a nosa vida é un camiño... Eu, que adoro camiñar, estou completamente de acordo con esa definición...
A vida é un camiño que cada un ten que percorrer...
Nel, podemos atopar rectas, curvas, subidas, baixadas, sendas fáciles e outras non tanto...
Nese camiño temos que estar preparados para todo o que poida acontecer... Adversidades, situacións inesperadas, problemas que requiren de toda a nosa atención, e que, se cadra, impídennos disfrutar de todo a beleza que nos rodea...


Mas non podemos deter a marcha... Precisamos de continuar... Nunca debemos desistir, nin tirar a toalla...
Sabemos que a nosa meta está a nos agardar... E que os nosos soños teñen que pasar a ser realidades...
Non podemos perder o tren da vida... E tampouco queremos quedar no vagón de cola...
Por iso, aínda que no teu ceo, agora brille un sol radiante de esplendor, non deixes o paraugas do teu sorriso atrás... Nunca se sabe cando a nube das dificultades vai aparecer para descargar sobre ti...

venres, 14 de outubro de 2011

Cada Día O mellor De Min

Teño consciencia de ser enfermizamente tímida... Mais... Procuro superar cada día a miña propia personalidade... E esa é a imaxe que quero mostrar: Superación!!!
O importante é sementar... Producir millóns de sorrisos de solidariedade e de amizade...
Procuro sementar optimismo e plantar sementes de paz e de xustiza...
Digo o que penso coa esperanza de ser comprendida... Mais... Sen magoar a ninguén...
Penso no que fago, coa ilusión de facer cada día o máis e o mellor... Coa ilusión de dar cada día  o mellor de min...


Quero chegar ao cume máis alto que poida acadar... Aínda que sexa pasiño a pasiño, devagariño...
Fago o que debo facer...E aínda máis!!! Mas ...Sempre con amor polo traballo ben feito...
Eu... Esfórzome por ser cada día melhor... Pois... A bondade... Tamén se aprende!!!

sábado, 8 de outubro de 2011

Un Sorriso Sempre É Mellor

Sorrí aínda que a dor te torture,
a saudade te atormente 
e os teus días pasen tristeiros e valeiros...

Sorrí cando todo termine,
cando nada máis che reste
do teu soño encantador...

       
Sorrí aínda que o sol perda a súa luz 
e sintas unha cruz
sobre os teus ombreiros doloridos...

Sorrí...E así irás mentindo á túa dor...
E ao notar que ti sorrís,
todo mundo irá supor...
Que ...Ti... ES FELIZ...

Charles Chaplin


mércores, 5 de outubro de 2011

Dime Todo Con Amor

Se ti ves que teño defectos que dificultan o meu camiño, axúdame a superalos... Pero con amor...
Se ti ves que camiño nunha dirección errada, sinálame o camiño certo... Pero con amor...
Se é que hai algo de min que non che gusta e che molesta, faimo saber... Pero con amor...
Se ves que a miña vida se dispara hacia un túnel sen saída, advírtemo... Pero con amor...


Se non son como teño que ser, non pretendas que sexa coma ti...
Mais se ti vives na verdade e eu na mentira, dime como se sae dela... Pero con amor...
Se fai tempo que perdín o norte do meu vivir, axúdame a atopalo... Pero con amor...
Se pensamos de forma diferente, mais aínda crees que podemos camiñar xuntos... 
Confía en mim e tentémolo de novo... Pero con amor...
Dime... Dime todo o que TI queiras... Pero iso si... 
Faino sempre... CON AMOR

mércores, 28 de setembro de 2011

Un Sorriso Para Alegrar A Vida Dun Amigo

Para sermos amigos, non é preciso gustarmos das mesmas cousas...
Basta apenas, con facermos o outro sorrir...
Porque sorrir... Aínda é o mellor remedio contra todo...
E tamén é o mellor remedio de espantar a tristura...
Por iso, a cada novo día, abre o teu mellor sorriso
e corre atrás de seres feliz...

Sorrí ao despertares...
Sorrí ao veres o sol...
Sorrí ao sentires o vento na pele...
Sorrí aínda que sexa sen motivos...
Simplemente...Sorrí...

Mas... Non te escondas detrás dese sorriso...
Mostra todo aquilo que ti es...Sen medo...
Pois existen persoas, coma min, que soñan co teu sorriso...

A calquera distancia...En calquera instante,
é posible abrirmos o s ollos para dentro,
sintonizar o corazón e enviar un sorriso de amor...

Os amigos de verdade non precisan palabras...
Conversan só cos ollares...
E... Así... Da nada...
Un sorriso doce se abre
e é entón cando nos decatamos
de canto precisamos daquela persoa...

mércores, 21 de setembro de 2011

Cada Persoa Que Pasa Na Nosa Vida É Única

Cada persoa que pasa na nosa vida, pasa soa, porque cada persoa é única e ningunha substitúe a outra... Cada persoa que pasa pola nosa vida, pasa soa... Mas non nos deixa sós... Porque deixa un pouco de si e leva un pouco de nós...
Esa é a mais bela responsabilidade da vida, e a proba de que as persoas non se encontran por casualidade...
Charles Chaplin

Na vida temos momentos únicos... E por iso debemos depositar sempre todo o noso cariño, afecto, amor, alegría...
En fin...Todo aquilo que é necesario para que no futuro, as lembranzas non sexan apenas, máis do que lembranzas...
Por iso... Abrace, bique, dóese, comparta sorrisos... Dedíquese... Mergúllese no pracer da AMIZADE...
Sinta todas as emocións posibles...Arrísquese...
Porque sabemos que só hai unha vida...E nela tal vez haxa só unha oportunidade de sermos felices....

venres, 16 de setembro de 2011

A Nosa Vida É Unha Viaxe

Hai persoas que ven a vida como unha viaxe...Ao nacermos, chegamos nus... Sen nada... Mais para a tal viaxe necesitamos levar equipaxe...
Así, ao comezo da vida, cargamos apenas con un maletín de man... Pero pouco a pouco, a nosa bagaxe vai aumentando... Pois hai moitas cousas que vamos recollendo polo camiño e que pensamos que son importantes...
Pero, chegados a unha estación da nosa viaxe, comeza a ser imposible cargar con tantas cousas... Pesa demáis...Entón é necesario facer algunha escolla:
Ficar sentados á beira do camiño, a esperar que alguén nos axude, o que resulta difícil, pois todo o que pasa por alí xa leva a súa carga... Ou podemos aliviar o peso...Valeirar a maleta...

Mais... Que imos tirar??? ... Pois... Moi fácil: botaremos para fóra a rabia, a incomprensión, o pesimismo, o medo... E deixaremos dentro a amizade e o amor, que non pesan...
Despois, con un sorriso quitaremos a tristura e procuraremos meter paciencia, esperanza, entusiasmo, tolerancia... Con bo humor tamén deixaremos de lado a preocupación, e gardaremos equilibrio e responsabilidade...
E a maleta está outra vez preparada para continuar a aventura da vida...
Mas isto non acaba así... Isto terémolo que repetir máis veces...Pois, a nosa vida, é unha longa, longa viaxe...
Aínda que o mellor de todo sería rematar como dicía o gran Antonio Machado: 

    Yo, para todo viaje
   -siempre sobre la madera
    de mi vagón de tercera-,
    voy ligero de equipaje…

 …Y cuando llegue el día del último viaje,
 y esté al partir la nave que nunca ha de tornar,
 me encontraréis a bordo ligero de equipaje,
 casi desnudo, como los hijos de la mar.

domingo, 4 de setembro de 2011

A Nosa Vida É Un Camiño

Existen persoas que ven a vida coma unha senda que hai que percorrer...Ás veces, nese noso camiño, encontraremos obstáculos que hai que salvar...Podemos atopar persoas que queiran nos derrubar, ou podemos cair polo nosso propio pé... Mais aínda así non debemos rendernos...Temos que continuar a nosa camiñada...Sempre cara adiante...




Seguramente, se levantamos os ollos, no noso ceo sempre haberá unha estrela...Unha man amiga, que brillará para nós, e que nos axudará a levantarnos e volver a camiñar para salir da escuridade...

mércores, 24 de agosto de 2011

Loita Contra AsTropas Napoleónicas En Pontecaldelas

O domingo 21 de xullo achegámonos até a vila de Pontecaldelas pois alí ían celebrar unha representación da loita dese pobo e os seus arredores contra os franceses, na época en que Napoleón quería facerse amo do mundo...
A mañá presentouse nubosa, mas non choveu, o que propiciou que numeroso público se dese cita nas rúas de Pontecaldelas para asistir a tal escenificación.

Esta era a 3ª vez que representaban a loita contra as tropas napoleónicas. Nós non tiñamos asistido a ningunha das anteriores, mas non nos arrepentimos de ir alá, pois a verdade é que desfrutamos abondo con todo o que alí aconteceu.
Nada mais chegarmos, xa fomos "asaltados" polo bandoleiro José Baqueiro, armado ata os dentes (como poderedes apreciar nas fotos...)... Menos mal que despois de uns minutos de conversa conseguimos o seu indulto...
 
Nós pudemos ocupar posicións de privilexio desde donde contemplar todo o espectáculo, e él dedicouse, cámara en ristre, a retratar todas as escenas do combate, pois a fotografía é unha das súas paixóns...

En definitiva... Moi bos momentos que recomendamos a todos os nosos lectores, que para o ano que ven, queiran acercarse ata Pontecaldelas, non só para ver a dita escenificación, senón tamén par desfrutar da bonita paisaxe, e do posterior xantar que a continuación se pode degustar nos postos que na alameda están preparados para tal evento...
 Aquí vos deixo unha colección de fotos donde poderedes ver, case paso a paso, a representación da loita contra os franceses. espero que vos gusten...
VER AQUÍ AS FOTOS DA LOITA CONTRA OS FRANCESES

domingo, 14 de agosto de 2011

Ofrenda Floral á Virxe Peregrina-Festas Pontevedra 2011

Estes días estamos na semana grande das festas de Pontevedra. Son as festas "da Peregrina", as festas máis importantes da nosa cidade...
Como sabedes, todo comeza no segundo sábado do mes de agosto, coa lectura do pregón das festas, a ofrenda floral á Virxe Peregrina, e o traslado da carroza ata o santuario da Peregrina, coa súa orixinal forma de cuncha de vieira...

Eu levo participando na ofrenda floral desde que os meus fillos eran pequenos... Xa choveu...
Xa daquela facíame moita ilusión o feito de vestilos coa roupa tradicional galega, que a miña nai axudou a facer e eu bordei con tanto cariño e empeño... Preparar os ramos de flores, que miña avoa buscaba con afán... E alá marchar eu, con eles os catro, a presentar a nosa ofrenda diante da Virxe Peregina...

E aínda agora continúo coa mesma ilusión... A pesares de que agora non somos cinco a estar alí oferecendo as flores... Xa que algúns deles atópanse espallados por España e Francia...


Este ano só fomos dúas, a miña filla Mary, mais eu... Botei moito de menos aos que non estaban... Aínda así a mañá e a experiencia foi moi bonita... Mesmo a climatoloxía axudou con non demasiado calor para poder aguantar sen sofocos todo o que levabamos posto enriba...

O ano que vén volveremos a estar alí coas nosas flores... A que si Mary???
VER AQUÍ AS FOTOS DA OFRENDA FLORAL

xoves, 11 de agosto de 2011

A Túa Ausencia

Aprendín a te amar
no doce sentir da túa ausencia.
Ausencia dolorida...
Saudades do bico non sentido...
Do soño non vivido...
Do ollar non refletido.

Inquietos son os meus sentimentos
que por ti non calan.
Tanto para dicirche...

                                             Sen a túa presenza
os meus días non pasan dun mero esbozo
á espera do teu colorar.

Mesmo así, vou deseñando os nosos soños,
mesmo sen comprender...

O meu amor fortalécese
no colo dunha saudade
e na dor da túa ausencia.

Bruno De Paula

martes, 9 de agosto de 2011

Tal Vez Un Día...

Sei que un día serei para ti 
apenas unha lembranza...
Nunca saberás ou entenderás
a dimensión do meu amor.

Deime enteira a ti...
Nunca percebiste as miñas lágrimas
escondidas no meu sorriso
cando eu te fitaba con amor.
Nunca sentín o meu corazón
que latexaba loco de pasión
e choraba de dor diante da túa indiferencia...

Tal vez un día... Sintas saudade...
...Tal vez!...

María Bonfá

xoves, 4 de agosto de 2011

Hay Quien Pasa

Hay quien pasa... Y deja sólo cicatrices.
Hay quien pasa... Sembrando flores.
Hay quien pasa... Bañándonos en lágrimas.
Hay quien pasa... Dispuesto a secarlas.
Hay quien pasa... Deseando nuestra victoria.
Hay quien pasa... Aplaudiendo nuestros fracasos.
Hay quien pasa... Ayudándonos a levantar.
Hay quien pasa... Haciéndonos caer.

Hay quien pasa... Como sombra.
Hay quien pasa... Como luz.
Hay quien pasa... Como piedra en el camino.
Hay quien pasa... Como piedra de construcción.

Hay quien... para todo desliz
ve una falta irreparable.
Hay quien... Nos ofrece el perdón.
Hay quien... Ignora nuestros errores.
Hay quien... Nos ayuda a corregir.

Hay quien pasa... Rápido, veloz, desapercibido.
Hay quien... Deja marcas profundas.
Hay quien... Simplemente pasa.
Hay, sin embargo, quien... 
Permanece para siempre en nuestro corazón.

 Regina Célia Suppi

xoves, 28 de xullo de 2011

Voy A Seguir Mi Corazón


 No me den fórmulas exactas, porque yo no espero acertar siempre.
 No me enseñen lo que esperan de mí, porque yo voy a seguir mi corazón.
 No me hagan ser quien no soy.                                                                            
 No me inviten a ser igual, porque, sinceramente, soy diferente.


No sé amar por la mitad.
No sé vivir de mentira.
No sé volar con los pies en el suelo.

Soy siempre yo misma...
Pero, seguro que no seré la misma para siempre.

Clarice Lispector

xoves, 21 de xullo de 2011

Albert Einstein Y La Amistad

Puede ser que un día dejemos de hablarnos... Pero, mientras haya amistad, haremos las paces de nuevo.
Puede ser que un día el tiempo pase... Pero, si la amistad permanece, uno del otro se ha de acordar.
Puede ser que un día nos separemos... Pero si somos amigos de verdad, la amistad nos reaproximará.


Puede ser que un día ya no existamos... Pero si aún sobra amistad, naceremos de nuevo el uno para el otro.
Puede ser que un día todo acabe...Pero con la amistad construiremos todo nuevamente, cada vez de forma diferente. Siendo único e inolvidable cada momento que juntos vivamos y nos acordaremos para siempre...

Albert Einstein

venres, 15 de xullo de 2011

Muchas Gracias A Todos Los Lectores

Estoy hoy aquí para dar las gracias a todas las personas que hacéis posible que en el momento actual haya más de 3000 visitas en el blog... ¡Pasito a pasito lo hemos conseguido!!!
Muchas gracias a todos por estar ahí, acompañándonos, leyéndonos y dejando vuestros comentarios...

Clica en la imagen para ampliarla
 ¡Feliz Verano! ... ¡Y continuad Ahí!!!

xoves, 7 de xullo de 2011

Escapada a O PORTO

 ¡Y por fin pudo ser!!! Ya llevábamos un tiempo planeando una escapadita a Oporto, pero por unas causas u otras siempre teníamos que aplazarla… Pero por fin ayer pudimos desplazarnos hasta allí…
Ya habíamos realizado esta escapada el año pasado. Recuerdo que era el día en que España y Portugal se enfrentaban en cuartos de final del mundial de fútbol…Y que todo el mundo sabe bien cómo terminó gracias a …-Illa,…-illa, …,-illa, ¡Villa, Maravilla!!!

 Aquel día pasamos una jornada muy divertida, que quedó en nuestro recuerdo, y por eso queríamos repetirla…
Y también, por fin pudimos ver La Librería Lello considerada ¡“la librería más bonita del mundo”!!!
Y de verdad que lo es… Si no la conocéis no dudéis en pasar por allí, cerca de la famosísima Torre de los Clérigos, Ex libris de la ciudad de Oporto…
No dejamos de sentarnos en el mítico CAFÉ MAJESTIC, uno de los cafés más lindos del mundo, en la calle peatonal SANTA CATARINA, desde donde pudimos contemplar un simpático espectáculo: cuando suenan las seis (horas portuguesas) de la fachada de un edificio que hace esquina con la calle SANTA CATARINA, salen desfilando unas figuras representando a san Juan Bautista, El Infante Don Henrique, Almeida Garreti y a  Eça de Queiros… 


Regresamos, no sin antes ver el océano Atlántico en la playa de MATOSINHOS…
Y otra vez volvimos a pasarlo tan bien que ¡seguro que repetiremos!!! ¡Y no tardaremos tanto!!! ¡Prometido!!!
¡Isabel, te echamos mucho de menos!!! ¡Sólo nos faltaste tú!!!

VER LAS FOTOS DE LA ESCAPADA